Муаллиме ки дар деворҳо расм мекашад
Расмкашӣ дар девор кори саҳлест, ки на ҳар кас аз ӯҳдаи он мебарояд. Аммо барои қаҳрамони мо амали соддаест.
Файзиддин Шокиров 22 сол дорад. Соли гузашта Донишгоҳи санъати тасвирӣ ва дизайнро бо ихтисоси «Графикаи дастгоҳӣ» хатм карда, феълан дар муассисаи таълимии №182 омӯзгор аст.
Пас аз хатми донишоҳ мехост ба муҳоҷират равад, аммо ӯ дид, ки аз руйи ҳунараш нон ёфта метавонад. Бинобар ин, тасмим гирифт, ки ҳунарашро сайқал дода, рӯзгорашро аз ин ҳисоб пеш барад:
-Расмкашӣ рӯйи қоғаз осон аст. Дар девор баръакс мушкил. Расмкаширо аз девори хонаамон оғоз кардам. Баъзе вақт тасвири кашидаам бароям писанд намеояд ва онро пок мекунам. Дар хонаи хешу таборҳо низ тасвир карданро шурӯъ кардам ва бо мурури замон ёд гирифтам… Ҳоло маро бештар ба марказҳои забономӯзӣ, боғчаҳои томактабӣ ва манзилҳо даъват мекунанд, ки барояшон манзараҳои гуногунро тасвир намоям. Дар мактаб низ шогирдонам, аллакай аз ӯҳдаи тасвир кардани бисёр чизҳо мебароянд ва ҳамаи ин рӯҳияи маро баланд мекунад.
Ба бовари Файзиддин агар инсон касбашро дӯст дорад, ҳеҷ вақт хастагиро эҳсос намекунад.
Аминҷон Раҳматзода
