Арориддин Холов мегӯяд, агар дӯсташ дар бораи ҷинояте гӯяд, ӯ онро пинҳон карда наметавонад ва аз ин гуна дӯстро худро дур мекунад: «Лекин дӯстам дар бораи сире гӯяд, ки бо фош шуданаш обрӯяш меравад, ман онро нигоҳ медорам.»
Равоншиноси амрикоӣ Дэниел Сигел мегӯяд, вақте шахс ба мо як сирро бовар мекунад, ӯ осебпазир мегардад. “Бинобар ин, вазифаи мо аз он иборат аст, ки қарори ӯро эҳтиром ва қадр намоем.»
Баъзан мехоҳем бо дигарон чизеро мубодила кунем, ки онҳо набояд донанд. Лозим аст, ки ба худ савол диҳем: вақте ман мехоҳам сирри ягон каси дигарро фош кунам, маро чӣ водор мекунад? Чӣ монеъ мешавад, ки ин асрорро дар гӯшаи дури хотираам гузорам ва ҳеҷ гоҳ аз ёд набарам.
Бахтиёр Комилов